inkelde sitaten dêrüt, hwat bikoarte, folgje n: „Foreign Protestant settlers, mostly Germans (from the Palatinate), Frenchmen and Swiss (Huguenots), were . . . removed to . . . the harbour of Merleguesh, some sixty miles to the Southwest of Halifax (1753). The new settlement was given the name of Lunenburg. A few families were left in the vicinity of Halifax . . ~ and at the spot where they had first landed, called from them „Dutch Village”.12 These settlers were popularly called „Dutch”, but few, if any, native Dutch emigrated”. „These Foreign Protestants represented the two great divisions of Protestants on the continent of Europe, the Lutheran and the Reformed Churches”.

„At first the Foreign Protestants were undivided under the ministration of the Church of England. At Halifax was formed among them the congregation of St. George’s. Although within the jurisdiction of St. Paul’s, and following the doctrinal rules of the Church of England, it did not form part of the parish, hut appointed its own elders and vestry" ,13

De posysje fan de gemeente fan St. George to Halifax, mei har „little old Dutch church”, is hjirmei dus wol sahwat düdlik: it wie de tsjerke fan de groep „Foreign Protestants”, meast Dütskers, dy’t sünt 1753 yn Halifax en omkriten efterbleaun wiene; hja hiene har by de steatstsjerke jown, en sadwaende koe Bourinot se „German converts” neame; mar fanwegen har oars-wêzen, sa wol fan tael as fan tsjerklik forline (Luthersk nei alle wierskyn), foarmen hja in aparte gemeente yn it forban fan de Anglikaenske Tsjerke.

Yn Lunenburg lykwols gong it oars. Yn it bigjin, seit MacKinnon, bleaune de „Foreign Protestants” dêrre ek byinoar as in gemeente fan de Anglikaenske Tsjerke, en it oare jiers, yn 1754, waerd in tsjerke boud, St. John’s. Mar der kamen al gau swierrichheden. „The fact that there were a number of Swiss and French Protestants also, in addition to the Germans, made it difficult to unite them under one form of service”. Men kin jin dat wol yntinke: in nije koloniste-mienskip, ünderskaet yn op syn minst trije talen, Ingelsk, Dütsk en Fransk, en op syn minst tri je confessys, Anglikaensk, Luthersk en Reformearre – en it patroan sil noch wol helte komplisearder west hawwe.

It rint op in dübelde öfskieding üt, net neffens tael mar neffens konfessy: de Luthersken, dy’t al yn 1759 war dien hiene om in eigen dümny to krijen, en de Calvinisten stiftsje beide in gemeente op harsels. It Lutherske tsjerkje is ré yn 1771, en hja krije in eigen dümny üt Dütsklan yn 1772.

De Reformearre hüshaldings hawwe har fan de tsjerke fan St. John ófskaet yn 1769. „The Reformed Church ot the Foreign Protestants at