wylst de wytgatsweal, dy’t buten de muorren bliuwt, fan sols gjin weet hat.

It sizke moat dus slaen op de boeresweal, lyk as Krause ek ütdruklik oanjowt.

Fierder seit Sytstra dan yn syn dicht:

~As in wikel ef earn Ef de hauk it bistean

Op ’t oare frij fügelt to loeren. Dan kitelt üs bloed,

Wy, flink en fol moed,

Us kri-je se net yn ’e kloeren”. ~Ha w’ in seinrop earst jown Oan de fügels yn ’t roun, En glüpe de hinnen biside, Den wy er op yn

Sa rêd as de wyn,

Wy doare de skobbert bistride. ~Jow him hommels in pjuk, En den gauwer wjuk, wjuk, De ropsek kin lang üs net krije

En, yn in noat op side 164, stiet:

„As de swellen in roaffügel sjugge, litte se in lang lüd hearre, om de oare fügels, en binammen de hinnen to warskögjen. Dizze fljugge den dalik üt 'e wei, marde swellen falie op de roaffügel oan en forfolgje dy sa heftich, det er om in goed hinnekommen siikje moat.” Dit is allegearre klearebare fantasij, der is gjin wurd fan wier! De róffügels binne yn de fleankunst de sweallen fiks oermansk en, al kinne wy earnen en hauken – dy’t yn Fryslan praktysk net foarkomme – wol buten biskóging litte, oan de wikels, binammen oan de blauwe 1, dy’t ek wol beamfalk hjit, fait mannich sweal ta büt. Yn sté fan dêr op oan tof allen, spylje hja hastich fan ruten as hja ien sjogge of hearre!

Ljouwert, desimber 1956. Tsj. Gs. de Vries.

Ek op de itenslist fan de reade wikel of toerfalk, by üs de meast foarkommende róffügel, alhoewol t dy yn haedsaek fan lytse süchdieren (muzen, mollen en rotten) en greate ynsekten (tuorren, hynstebiters, gershippers, brulloftsjende eamelders ensfh.) libbet, komme, binammen yn reinige riten, üt en troch sweallen foar.

Neisk r i f t:

Doe tik it fooppesteande skreaun hie en de kwestje mei Prof. Brouwer bispriek, sei dy, dat it him foarstie der dochs earne bwat oer lézen to hawwen, nei alle