„dan z’ij altwisse hier ok neet vandoanl” „Nee man, wij komen uit de stad (Groningen) met de postwagen,” hernam ik om zijne vertrouwelijkheid te winnen. ~Zoo, noo dan wik joo zegn, da’s an d’boer hort en ik zin’r scheper too,” hervatte hij, nu in-eens op mijn eerste vraag antwoordende. „En ben je nu zoo’n heele dag alleen hier op dit wijde veld?" „Joa, wat zul dat? Of dacht y smangs da’k bange was? Nee heur, da’s niks: Ellert en Brammert zint al lang dood, duvel hef z’al beid’!” „Ellert en Brammert, wie waren dat?” vroeg ik, vermoedende, dat hier een overlevering in ’t spel was, en toen ook de reisgenoote bij hem aandrong ons daarvan te vertellen, begon hij na lang weifelen:

„Nou, dan zak’n stukkien met joo votkuiem, aans komp postwaag joo te wiet veuroet!” En zoo hoorden we uit ’s schepers mond

De Geschiedenis van Ellert en Brammert.

„S’anner joaren, joa ’t mag al wal driehonnerd joar leen weezn, „woonden hier twee schobbejakken van kérels 1 Zee had’n zik ’n hoes bouwd „unner d’grond an d’weg en doar gung’z met ’n deurtien in, da’j boov’n „d’grond neet zien kon’n. Zee hadn ’n touw over ’t pad spand met ’n schelle„gien der an en dee er dan langs kwam’n, strompeld’n over touw en dan „gung ’t schellegien en dan kwam’n Ellert en zien voar Brammert oet heur „hol en huiw’n ze dood en stolen heur aal ’t geld en good of, daz’ bij zik haddnl

„Men (maar) zee hadd’n gien van beid’ ’n vromsch, evenswal wol Ellert „as jong kèrl wal ’n wief hebben, moj reeknl En doo tiök der is op oet op „’n dag, al wus’ wal, dat gienéén hum hebb’n wol. „Joa,” zee tegen zik zals, ~„eis ’k ’n wicht zee, da’k lien’ mag, dan zal ’t er heer holl’n wodn, dat zöl’tl” „Zoo kwamme bi’j Orvelt, dat lag drong bij dat ginne dörpien, da’j doar zeen „kont, en doar zagge ’n jonk wicht, dat drok ankérd was met ’t vlas. ’n Heller „vromsk! ~Jong, dachde, dend’ musk’ met neem’nl” Ellert was gloepend „stark en greep ’t wicht van achtem om zied’ en snee der met oet! Wat „stumper ok rèrde en spraand’, ’t hulp niks, hee bracht um (haar) noar „deepe hol! Noo jongs, zeuvn joar b!eef ’t wicht er in en kreeg ok zeuven „kinner, al wören ok, zoo jonk as z’wassn, deur d’kêtl dood moakt.

„Op ’n noamiddag was d’ol Brammert alleen mit ’t vromsch in hoes. „Hee was wat liefzeerig van te veul eten en wus neet wat’doen zul: In ’t lest zee teegn’t wicht: ~Scheer mi’j d’boart is of”, zee. Joa, ’t wicht mus al ding’n ~doon! Noo ’t wicht kreeg en sleep ’t groote mes en, wup! snee den olln dönner „in ees d’hals of, dat ’t kraakte! En doo der oet, net watde kun! Hee was al ’n „stuk hén noa Orvelt, doo komp ’r op ees ’n vreesliek alaarm achter hum: ~dat was Ellert! Ellert, dee um weer vang’n wol met ’n biel in d’handn! „Neet meer azze d4t zag, dee ’t wicht zien best en kwam nét in d’baanderdeur.