Aner tieden, aner streeven, Aner grondslag, aner zaod,

Aner maeschen, aner leeven, Aner kwaden, aner raod!

Griep de ploeg’, maak an die heide. Zei de roe’ met tije hand.

Maak die wildernis tot weide. Bouw tot parredies je land.

Griep de ra’met beide hatmen. Maak de wag weer gangs en reur.

Trek je weg raecht deur de lannen. Zorg, daj’, achterste, komt veur.

Waor’m nog langer Drente 't stiefkind ? Eis je part en diel maor op.

Aj je possie wark’lijk waerd zint, Holdt ’t geplaog’ van zölf wal op.”

Eerst hef Drent’ onwennig keeken, d’ Kop schudt over zukke taol.

Maor de slaop was handig wecken, Nije potten kwammen an ’t haol.

Ploeg’ en eeg’ en zicht en zaende, Zingt en blinkt, waor veld en veen.

Wildernissen zunner aende

Lagen honderd jaor non leen.

Opruumd is wat rapt’ en rokte; Al wat roestte, kwam an kaant.

En hoe ’t nije ruup en lokte, ’t Goeie allén nam men ter haand.

Zoo is Drente gruid tot Drente:

’t Rieke land van golvend zaod, Bluiend in zien jonge lente.

’t Land van ’t wark, ’t land van de daod.