Warken, wruten was ’t in Drente, Knooi’n en doen aait, vroo en laat.

En gien starv’ling zag ooit rente. Van zien slooven ooit ienig’ baat.

Arm was Drente en arm bleef ’t Landschap, Diep veracht en vaak bespot.

Achterhek en zunner vrundschap. Dat was toenmaols Drente’s lot.

Drente zölf zat hen te dodden, Warm in d’hoek bij ’t zuddenvuur.

En het luut maor met zuk vodden. Deur de vrömde en deur de buur.

Dat zul anners, want wij vunnen, ’t Aole, arme Drentse land

’t Mooiste hoekien, beste vrunnen. Van oes hiele Nederland.

W’hebt ’t bereisd en ok beschreeven, Drent’ in ’t goed’ en Drent’ in ’t kwaod,

Drent’ bij dood en Drent ’ bij leeven, En doe kwaw tot dizze raod:

„Drente, eet is ’t non met ’t soezen, ’t Suffen an de leid’ van bes.

Laot de wind is um je boezen, Laer van hum de groote les:

„Lös de deuren, lös de loeken” Algedurig mödd’er deur.

Hie mak van die aol’ gebroeken Roest en schimmel tiedig reur.

Zölf de leid’; hol bes in waerde In de kraakstoel warm bij ’t vuur.

Jonge kracht allén holdt d’paerde Richt in ’t speur op d’lange duur.