Doodendaans.

door L. A. Roessingh.

Paaxtie kunt ’t neet aaltied haarden,

Waor de naober z’ hen hebt braacht;

En dreijt dan in laange riegels,

Maank mien slaopelooze naacht.

Naacht, waarin oet vale nevels,

Doezend oogen hier komt glien;

Oogen, dee ik zoo kun haten;

Oogen, dee ik zoo mug lienl

Tiezig, wuel ik rond op bedde.

Tot op iens de haan hef kreijd.

En ze, raizend, lachend, hoelend,

In im störrem vot bint weijd.

De akelei.

door L. A. Roessingh

Neisies, rond mien heumig börchien,

Dweelde ies de Dood naor ’k daacht.

Och, wat sleup mien blompies vredig

In dee zute zommemacht...

d’ Anerdag leup ik daor boeten,

’k Veulde mij weer veerdig, vrij.

Maor in ’t hoffien, maank de blommen.

Laag op ’t pad ... un akelei.

Toe heb ik de Dood begrepen:

Zet dee blom neet op un graf;

Met de kop om deel te hollen,

Gledt ja ale hoop ar af.