UIT DE PERS.

Een verstandige spreeuw. De heer J. J. v. N. schrijft ons: Het zal we! nimmer met zekerheid uit te maken zijn, of de verrichtingen der dieren immer spruiten uit een aangeboren instinct dan wel, dat ook hierbij zeer dikwijls sprake zou moeten wezen van die doelbewuste handelingen, welke alleen mogelijk zijn bij een tot vrij hooge mate van ontwikkeling gekomen verstand. Dat door de dieren, zelf echter op de eenmaal verkregen kennis met steeds verder voortgebouwd wordt, pleit dan toch niet voor de hooge mate dier ontwikkeling.

Evenwel leiden sommige handelingen der hoogere diersoorten ertoe, dat men beslist 't bestaan van Verstandelijke overwegingen bij hen dient aan te nemen. Ziehier een voorbeeld:

Van een mijner duivenhokken viel 't bovenste schuifje telkens dicht. Dit verwonderde mij, want als ik het geheel openschoof — ik kon er slechts met uitgestrekten arm bij — ging dit op 't laatst toch altijd eenigszins stroef, waardoor 't vanzelf hield. In 't begin dacht ik, dat dit steeds weer dichtviel door telkens wisselende weersinvloeden, doch eindelijk beducht, dat ik 't wel eens zou kunnen vergeten, terwijl er misschien juist een duif in kon zijn, besloot ik 't schuifje met touw of spijker vast te zetten. Alzoo werd een ladder gehaald, maar wie schetst mijn verbazing, toen ik in die bovenste afdeeling een groot spreeuwennest ontdekte met den broedenden vogel erop, terwijl juist steeds gaarne de duiven erin broedden. Wat was nu 't geval ? De latten aan den voorkant van dit duivenhok waren nogal ver van elkaar, zoodat een spreeuw er wel tusschen door kon. Door 't neerzakken van 't schuifje was dan de boutique voor de duiven gesloten. En dat de spreeuwen in dit telkens dichtvallen de hand, in dit geval den snavel, gehad hadden, dat verrieden de duidelijke sporen daarvan op 't plankje achtergelaten. Trouwens bij een proef op de som heb ik er een aan den arbeid gezien. Toen heb ik ze verder maar niet geplaagd en 't schuifje dichtgelaten. «Nw.C.»

Verstandige paarden.

V. M. schrijft in de sTelegraaf»:

Niet alleen soldaten, ook paarden probeeren door het voorwenden van ziekten zich aan den militiaren dienst te onttrekken. Een Fransch veearts doet over dit onderwerp in de «Paris-Midi» de volgende interessante mededeelingen: «Hoe ongelooflijk het ook mag klinken», schrijft hij, «ik heb werkelijk ontdekt, dat onder de paarden aan het front wezenlijk simulanten voorkomen. Ik merkte dit hoofdzakelijk op aan