Engelsch Indië met een troep soldaten op marsch, waarbij ook olifanten diensten verrichten. Om deze nu het stijgen gemakkelijk te maken, had hij op een bepaalde plaats boomstammen laten opstapelen. Toen nu de eerste olifant omhoog moest, maakte deze eerst allerlei tegenwerpingen. Nadat enkele palen wat anders gelegd waren, begon de olifant zijn reis en werkelijk bereikte hij, na nog eenige malen zijn ongeduld te kennen gegeven te hebben en nadat er dan aan de ligging der palen iets gewijzigd was, eindelijk het hoogste gedeelte. Gedurende al dien tijd had een jongen olifant van beneden af alles waargenomen, daarbij allerlei potsierlijke houdingen aannemende als wilde hij den grooteren olifant helpen. Nu ook hij eindelijk aan de beurt was, maakte hij eveneens eerst allerlei tegenwerpingen, maar ten slotte nam hij een kordaat besluit en steeg omhoog. Toen hij bijna boven was werd hij door den ouden olifant hartelijk verwelkomd. Vóór de jonge olifant geheel boven was, had hij hem zijn slurf toegestoken en hem goedertierend omhoog getrokken. Daar aangekomen was beider blijdschap uitermate groot, zij schenen aan een groot gevaar ontsnapt te zijn.

(Wordt vervolgd).

IN MEMQRIAM PROF. J. HOWARD MOORE.

Wederom heeft de Humanitaire beweging een zeer gevoelig verlies geleden. In de Veg. Bode schrijft Ortt daarover het volgende:

„Tot ons groot leedwezen vernamen wij het overlijden van Professor Howard Moore.

The Ckicago Sunday Tribune deelt mede, dat hij den 17en Juni door een revolverschot een eind aan zijn leven maakte: de gerechtelijke uitspraak luidde: in een tijdelijke vlaag van krankzinnigheid.

Howard Moore was 53 jaar oud; vele jaren lang was hij ziekelijk geweest en na een operatie die vijf jaar geleden had plaats gehad, was hij merkbaar achteruitgegaan. Een maand voor zijn dood legde hij zijn professoraat aan de Crane Technical High School te Chicago neer en trok zich terug naar zijn kleine hoeve bij Fremont om uit te rusten. Enkele dagen voor