anisette gedoopt, die de meester bij zich steekt, eer hij op 't tooneel gaat. Sommige vertooners maken er een gewoonte van na elk kunststuk, dat vertoond is, iets te voederen. Maar het geven van kleine lekkernijen is toch lang niet altijd voldoende om de honden hun werk te laten doen.
Ik herinner me dat ik in Glasgow een clown een hond zag vertoonen en eiken avond straffen voor het maken van fouten, door hem onder 't loopen te schoppen.
Gewoonlijk is er een zweep bij de hand om fouten te herstellen en sommige directeuren knijpen de honden in den neus.
Natuurlijk mag het publiek zoo iets niet zien, maar ik herinner me zelfs een Engelsche vertooner — een vrouw — die net deed alsof ze haar schoothondjes zoende en die ze in den neus beet. Het publiek dacht dat het eene uiting van liefde was.
Vele eigenaars hechten weinig waarde aan hun honden, ze kunnen ze heel goedkoop koopen, bv. voor een gulden of 3 a 4 en als zij ze werkelijk hard noodig hebben, kan men overvloed van honden krijgen, die door de straten van Londen zwerven.
„Ruth". de hond, die ik reeds heb beschreven, was door mijn buren op straat gezet, en ik nam haar mee naar huis.
WAT KOMT HET ER OP AAN?
Een enkel voorbeeld dat een idee zal geven hoe sommige eigenaars, hun honden beschouwen.
Een Amerikaansch artist trainde zijn hond om op een hooge ladder te klimmen en dan van den top af te duikelen.
Halverwege de ladder gleed de hond uit of werd duizelig en viel naar beneden.
Ik ging naar den man toe en zeide: „De hond heeft zich bezeerd", waarop hij antwoordde: „Wat komt het er op aan? Hij kost mij 5 shilling, en als hij dood is, kan ik een anderen krijgen."
* *
*
Tot zoover den tekst van den trainer zelf.
Op het hoofdstuk over de honden volgt dat over de paarden, pony's en muilezels; in gewijzigden vorm hebben we hier een herhaling van de feiten; als een roode draad loopt door alles de gedachte: het dier handelswaar, materiaal om geld uit te slaan; zijn leven, vrijheid en welzijn volkomen bijzaak; de dressuur moet snel gaan en doeltreffend, want de „zachte