weer moeten we erkennen dat onze krachten beperkt zijn. We moeten veel zien mis gaan, zonder te kunnen en te mogen ingrijpen. Maar daar, waar werken mogelijk is, moeten we ook hard werken. Door lijden zullen we krijgen wat noodig is: geloof, geduld en barmhartigheid.

Alvorens de punten van een plan van actie te bespreken, heeft Zondagmiddag Mej. Tendeloo geconstateerd, dat we weer van den grond af moeten beginnen, als we de vrouwenbeweging willen opbouwen. Zij wees op het groote nut van indirecte propaganda. Mevr. Posthumus-van der Goot sprak van een heilig vuur dat we noodig hebben, en dat we verkrijgen door onszelf geheel met de zaak te vereenzelvigen. We moeten allereerst met onszelf in 't reine komen, en beseffen wat de vrouwenbeweging voor ons beteekent. Daarna is het zaak voor ons om de vrouwenbeweging zoo aantrekkelijk te maken voor buitenstaanders, dat de leden zich vanzelf aanmelden! Zij sprak ook over de bezwaren, die wij steeds weer te hooren krijgen (intellectualisme, onvrouwelijkheid, egoïsme enz.) en weerlegde deze. En daarna is er gepraat en nog eens gepraat. Er zijn tientallen plannen voorgelegd en besproken, een ieder zei het hare en toen tenslotte de presidente de vergadering sloot was de eerste stap gedaan voor een stormloop om de Nederlandsche vrouwen en meisjes tot aansluiting te bewegen.

Zaterdagavond. Een file van auto's voor het helverlichte Amstelhotel. Buigende portiers, geklikklak van hooge hakjes op het bordes. Avondjaponnen mèt en avondjaponnen zonder sleep. In een der zalen bloemen, versnaperingen en veel vroolijke gezichten. Feministen? Ja zeker, feministen. Vrouwen, vergrijsd in den strijd voor haar ideaal en jongeren, bereid om dien strijd over te nemen. Zij toonen dezen avond dat de vrouwenbeweging ook feesten kent. Er is gelach en gepraat, er is blijdschap over de aanwezigheid van de internationale bestuursleden.

Eén voor één heeft Mej. Rosa Manus haar voorgesteld: Mrs. Corbett Ashby, Mrs. Bompas, senator Plaminkova, Miss Neilens, Mlle Gourd, Mme Szelagowska, Mrs. Rama Rau, Mlle Ginsberg, Dr. Hansen, Mrs. Spiller en Mme Ivanova. Zij heeft verteld wat deze vrouwen in eigen land presteerden, en op haar beurt hebben ook de gasten mededeelingen gedaan over haar werk in eigen kring. Ook veel Nederlandsche vrouwen hebben het podium beklommen. Het waren afgevaardigden van vereenigingen, te veel om op te noemen, die haar opwachting kwamen maken bij de buitenlandsche gasten. Zij hebben allen iets verteld over haar organisatie en de Phohi-zender (o zeldzaamheid!) heeft het gesprokene uitgezonden.

Mevr. Liesbeth Sanders heeft den avond opgeluisterd met voordrachten en enkele soroptimisten met zang en tenslotte heeft Mej. Piepers dank gebracht aan allen, die dezen avond tot zulk een heerlijk feest hadden gemaakt. Hoe laat het was, toen de hoteldeur weer ronddraaide voor de laatste gasten, zullen we maar niet verklappen.

En Zondagmiddag lag een wit geschilderde boot op den Amstel bij de Halvemaansteeg te wachten op haar passagiers. Links en rechts nieuwsgierigen, die zich afvroegen of die Volendammer visschersvrouwtjes echt waren of namaak. Een enkel rood geverfd mondje moet het bedrog wel hebben verraden! Toen kwamen de gasten: vrouwen en nog eens vrouwen. Onder de tonen van de harmonica's, vaardig bespeeld door de Amsterdamsche meisjes-studenten (zij waren het, die zich onder leiding van Mevr. Boissevain in Volendamsch costuum hadden gestoken) voer het schip met zijn kostbare lading de stad uit.

Wat zullen we van dien tocht naar Ouwerkerk en de maaltijd in hotel Paardenburg vertellen? Het zou zeker te veel plaats nemen als we moesten uitweiden over het plezier dat er gemaakt is en de wijze woorden, die er gesproken zijn. Maar Dr. Hansen uit Kopenhagen krijgt een uitnoodiging voor het eerste het beste Hollandsche volksdansfeest! Mary J. Smelt.