De Tijd : godsdienstig-staatkundig dagblad

Advertentie Alleen gezond haar Is moei haart BRYLCREEM fljSBefe dubbele ' laf* ®JwdÉiK. '/ Ja. deze beroemde i ' \. / Engelse hairdressing wetenschappelijke «regent IBrylcreem bevat vele waardevolle Brylcreem U geëmulgeerd. Daar* haarvoedende stoffeo en zuivere, door kan Brylcreem ledert haar natuurlijke olién • zij houden haar apart toepel, glanzend en vrij van itof en hoofdhuid gezond en fris. Massage en vuil houden. Geen „geplakte" haren met Brylcreem bestrijdt roosvorming meer! Met Brylcreem valt uw haar lo« en maakt droog haar weer vitaal, en natuurlijk, en blijft toch konekt Bfylcreem houdt uw haar gezond 1 op zijn plaats. Heel de dagl BRYLCREEMyWL TÜeperfect CJ Beteham (Nederland) N.V. l" T Voor engrot: Jacq. Mot N.V. Amsterdam *»«Va» r V

Men moet toch wel veel bewondering hebben voor de buitenlanders, die nog altijd met grote verwachtingen naar ons land komen. Er zijn er die zelfs verwachten in zwiepende regen en vinnige koude iets van de „bulbs" te kunnen zien. Op het Damrak zag ik hoe hele busladingen Duitsers gelost werden. Blij kijkend van „we-maken-ertoch-nog-een-feestvan" van" liepen ze drentelend te speuren naar het warmste en goedkoopste restaurant, terwijl hun landgenoten met groene papieren punt-mutsjes op in rondvaartboten de wateren doorkliefden. Het was een trieste, doch zeer Hollandse dag. Triest om nog een reden. Toen ik thuis kwam zat er de buurman. Hij zei met ernstige stem: „Kid Ory is dood, hoogstwaarschijnlijk vergiftigd" „Kld Ory vergiftigd?" vroeg ik verbaasd. „Ja, Kidje". „Och is Kidje dood, wat vreselijk. We hebben hem nog vanochtend zien liggen tegen het huis van Willemsen, maar toen keek hij nog gewoon", zeiden de kinderen. „Je mag wel oppassen, anders gaat die van jullie er ook aan", zei de buurman. „Ze hebben natuurlijk gif rondgestrooid". „Maar katten zijn altijd ontzettend wantrouwend en kieskeurig", zei ik, „die eten niet gemakkelijk gif". En de buurman: „Misschien heeft hij een muis gevangen, die vergiftigd was met rattenkruit.". „Katten vangen g:een dooie muizen", zei mijn vrouw, „misschien ls 't cyaankali". Dat is een woord als schrikdraad tegenwoordig. We keken ontzet. „Arme Kidje", zeiden de kinderen, „wat zal Eddie bedroefd zijn". „Het was een lief poesje", zei de buurman. „Hij kon je zo trouw en hulpeloos aankijken met zijn grote ogen". „Ja het was een lief poesje, liever dan die van ons. Als de onze van de tafel springt dreunt heel het huis", zeiden wij. „Ze konden zo goed met elkaar spelen". „Waar is Vincent", schreeuwde mijn zoon. „Hij mag niet meer naar buiten, anders wordt ie ook vergiftigd". Vincent de rooie kater lag in een hoek. Toen ze hem riepen kwam hij aanlopen. „Hij ziet bleek", zeiden de kinderen. „Hij zal het misschien al weten dat zijn kameraad dood is". ,Waar is Kidje nu?", vroegen de kinderen. „In de gang", zei de buurman, „hij is helemaal nat". „We moeten hem begraven", zeiden ze weer. „Zou ik sectie laten plegen?", vroeg de man. „Dat kost veel geld", zei ik somber, „hij is nu toch dood". „Dan maar begraven", hernam de buurman, „heb jij een schop?" Ik dook in de schuur en kwam met een oude cemcntschop terug. „De steel zit een beetje los", zei ik. En de buurman weer: „Hé, dat is merkwaardig, het is precies zo'n schop als ik al jarenlang kwijt ben".

De zelfkant der samenleving, de verworpenen der aarde, — dat is het door Bert Brecht beminde milieu om ln toneelvorm lyrisch te worden over de sociale bewogenheid, die hem tijdens zijn leven beheerste. Hier, in het zaterdagavond door de Haagse Comedie ten tonele gebrachte ~De goede mens van Sezuan" wordt dat milieu gi'everd door China, een stad, die half vereuropeest is, zoals het programma mededeelt. China is in het oog van Europeanen een samenleving, die hoofdzakelijk uit zelfkant bestaat, bovendien levert China Chinese wijsgerigheid op, maar het mooiste van al ls, dat de grote afstand, waarop China door ons wordt waargenomen een sterke stylering tot half mythische symboliek toelaat, bijzonder welkom om het grauwe zelfkantrealisme van Bert Brecht een schijn van diepere werkelijkheid te geven en daardoor aangenamer verwerkbaar te maken. Dit alles was in Berlijn, het BcrlUn waar hij thuis was voor hij een balling werd, niet mogelijk. Maar van de andere kant is Brechts sociale moralisme ln China ook een onmogelijkheid. Vandaar dat Sezuan half vereuropeest is. Brecht bedoelt Berlijn, de Westeuropese samenleving, waarvan hij zich de aanklager gevoeld heeft. Het vervelende voor Bert Brecht is, dat hij altijd de man is gebleven van zijn jeugdwerk, de „Dreigroschenoper". Dat was een uitzichtloos stuk, maar het bezat tenminste een bijtende satyriek, die een onaangename knaging veroorzaakte. Zo is Bert Brecht in zijn satyrieke tijd — gesteund niet te vergeten door de voor zijn doel ideale muziekjes van Kurt Weill — een groot succes geworden bij het elegante cosmopolitische publiek. Later is Brecht, voortgaande op zijn sociale thema een goed deel van zijn onschadelijk schadelijke " satyriek kwijt geraakt. Wat er voor in de plaats is getreden, is een larmoyant pathetische meewarigheid, die in ~De goede mens van Sezuan" leidt tot huilebalkerigheid met een half verhongerd kind op het toneel. Trouwens, ook afgezien daarvan komen er in dit stuk vele omslachtige, moeizaam slepende scènes voor, waarin Brecht met zeer matig succes tracht stemming te kweken. Daartegenover staan dan enkele taferelen waarin men zonder moeite de hand van een ongewoon begaafd man herkent, in staat om een pakkende, zij het schetsmatige scène te schrijven. De goede mens, waar het in het stuk om gaat, is een Maria Magdalena-figuur, die door drie Chinese, op aarde rondwandelende goden, wordt herkend als de liefderijke mens, en de rest van het stuk toont aan, dat ook de liefderijke mens in deze wereld alleen maar vernietigd kan worden, wanneer hij er oprecht naar uitgaat te leven naar het woord, dat men zijn naaste moet liefhebben gelijk zichzelve. Daar Bert Brecht nooit uit die problematiek is gekomen en ook nooit geleerd heeft ermee te leven, komt het meisje Shen-Te er natuurlijk ook niet uit. Vandaar dat hU haar een dubbele persoon geeft: haar neef, ln wiens harde, zakelijkheid zij zichzelf travesteert. Als haar mannelijke neef moet zij zich tenslotte door het bestaan slaan — en met succes — maar het conflict wordt niet opgelost, in haar eigen geest althans niet. Nochtans: de goden blijven in haar erkennen de goede mens, die met voldoende kracht is uitgerust om het leven verder te kunnen dragen op een rechtschapen wijze en die haar getroost aan haar lot op aarde overlaten, een vitalistische oplossing, die toch wel verademend werkt na de naargeestigheden, waar Brecht zich in do loop van dit zeer lange .stuk vaak zo vruchteloos en zo pueriel-welzalig in heeft rondgewenteld. Hij is inderdaad een al te simpele geest om het probleem, waarvoor hij staat aan te kunnen. Daarom kon hi) ook nooit meer zijn dan een satyricus, die ageerde uit een op zichzelf maar al te begrijpelijke geraaktheid, daargelaten de vraag of hij die niet uit dieper geestelijk onvermogen later in zijn leven alleen maar geëxploiteerd heeft. En toch is er één moment, waarop Brecht — zo tranenrij* en in wezen naïef hU moge zijn — nog eenmaal de weg terug naar de dwaze satyre van zijn beste periode vindt. Het is tegen het slot, als de drie goden met een hartverrukkend kunsten vliegwerkje achter een wolkje ten hemel worden geheven onder het zingen van een liedje (op de overigens nogal gemaniëreerde muziek van Paul Dessau), dat wel niet in muzikale allure maar wel in geest, .die kennelijk van Bert Brecht is, een Of' fenbach waardig mag heten. Het is onder regie van Joris Diels een langzame, maar in ieder geval zeer verzorgde voorstelling geworden. Igaël Tumarkin had zeer functioneel werkende decors ontworpen in een geevolueerde Piscator-stUl. Myra Ward was de gehele avond bewonderenswaardig in de rol van Shen-Te, gevoelig als zuiver meisje, knap in haar duidelijk geveinsde travesti. Een moeilijke rol, die Myra Ward met meesterschap gedaan heeft. Het is ondoenlijk het paar dozijn kleine en kleinere rollen te noemen en te beschrijven. Zij waren voortreffelijk door Diels samengevoegd in het ensemble en, zij werden in uitmuntende plastiek gegroepeerd. Het is een voorstelling, die in haar doorwrochtheid de Haagse Comedie volkomen waardjg is. L. H.

In het Kroot auditorium der rijksuniversiteit te Leiden heeft minister Cals zaterdagmiddag de gouden Dicke-medaiiin van de Vereniging van Nederlandse maag- en darmartsen voor de eerste maal na de instelling van deze onderscheiding uitgereikt aan prof. dr. W. K. Dicke, hoogleraar in de kindergeneeskunde te Utrecht, die bereid was om zün naam aan dit ereteken voor originele fundamentele wetenschappelijke arbeid op het gebied van de gastro-enteriologie te verlenen. Deze onderscheiding ging gepaard met de verlening van het ere-lidmaatschap van de vereniging aan prof. Dicke. De plechtige uitreiking, die bijgewoond werd door zeer vele vooraanstaande artsen in den lande, door de rector-magnificus, de president-curator, curatoren en vele hoogleraren van de rijksuniversiteit te Lolden, werd geopend door dr. A. J. C. Haex, de voorzitter van de vereniging, die ln de aanwezigheid van minister Cals een aanwijzing zag voor de toenemende actieve aandacht der regering voor de noodzaak van oen verdere krachtige ontplooiing van het wetenschappelijk onderzoek in ons land. Dr. Haex stelde vast, dat het ere-lidmaatschap niet alleen op grond van wetenschappelijke prestaties is verleend, doch mede op grond van de humane persoonlijkheid van prof. Dicke. Tussen deze beide zaken bestaat echter een verband, want klinisch wetenschappelijk werk van de hoogste orde is, naar sprekers overtuiging, alleen te verwezenlijken, indien wetenschappelijk inzicht gepaard gaat aan een onbegrensde belangstelling voor de zieke mens. Vervolgens reikte minister Cals de medaille en de oorkonde van het erelidmaatschap uit, na een enkel woord, waarin hij namens de regering getuigde van een blijvende warme belangstelling voor fundamenteel en toegepast wetenschappelijk werk aan de Nederlandse universiteiten. De- rector-magnificus van de rijksuniversiteit te Leiden, prof. dr. S. E. de Jongh, en prof. dr. J. F. Nuboer, dekaan van de medische faculteit, van de rijksuniversiteit te Utrecht, voerden eveneens het woord.

Tijdens de openingszitting van de synode-vergadering van dn Duitse Evangelische Kerk in zaterdag een groep van naar schatting 120 jonge communisten het gebouw in Oost-Berlijn binnengedrongen waar de synode vergadert. De synode is voor het begin van zijn byeenkomst van Oostduitse zode onder zware druk gezet en waarschijnlijk was de betoging van zaterdag er een uitvloeisel van, aldus meldt U.P. „Als jullie niet protesteren tegen atoomwapens vermoorden wij jullie", zo schreeuwden de opgewonden jongelieden in de vestibule van het gebouw. ZU scholden dr. Otto Dibelius voor „atoombisschop" uit. Hun agitatie heeft niet, zomin als de druk die de communistische partU uitoefent, kunnen leiden tot het aanvaarden van een motie tegen kernwapens voor het Westduitse leger. De Evangelische Kerk erkent voor Oost- en West-Duitsland dezelfde synode en met behulp van hun eis hadden de communisten waarschijnlijk verdeling willen zaaien. Dr. Dibelius verklaarde dat de Evangelische Kerk officieel aan de Oostduitse regering de vraag heeft voorgelegd of christenen, die het atheïsme afwijzen, nog burgers van de „Duitse democratische republiek" kunnen zijn. „Uit naam van 10 miljoen gelovigen heb ik deze ernstige vraag gesteld", aldus dr. Dibelius.

De tweede els van de communisten, dat de Evangelische Kerk geen veldpredikers beschikbaar mag stellen voor het Westduitse leger, wees de synode eveneens af. En met 116 tegen 4 stemmen werd besloten niet van de agenda af te wijken, waardoor de beide communistische eisen onbehandeld bleven. In plaats daarvan besprak de synode de toestand van de gelovigen in Oost- Duitsland. Nadat de 120 rumoerige betogers zich hadden teruggetrokken — de vergadering was gewoon doorgegaan — bleef het nog lange tijd onrustig rondom het gebouw waar de synode vergadert. Honderden jongelui waren op straat en hieven spreekkoren aan. Het geheel maakte de indruk van een massale betoging, die kundig werd geregisseerd. Toen de communisten in het gebouw waren wisten enkelen door te dringen tot de deur van de zaal waar de 120 afgevaardigden — 40 van hen komen uit Oost-Duitsland — bijeen waren. Een jongeman zag zelfs kans door te dringen tot het spreekgestoelte. In een degelijk voorbereide en nuchtere speech, die 10 minuten duurde, eiste h(] dat de synode als eerste agendapunt de kwestie der atoomwapens zou behandelen. Van de 18 miljoen Duitsers ln Oost- Duitsland is de grote meerderheid protestant. Kuim 10 miljoen van hen zijn evangelisch (Luthers).

De Taptoe Uniek 1958 In Haarlem gaf dit spectaculaire beeld op de Grote Markt tijdens het massale slot waarbij alle deelnemende korpsen stonden aangetreden.

(Van onze Haagse redactie) Het Nederlands heeft meer dan andere talen leenwoorden in zijn taal, die van buitenlandse oorsprong zijn. Hiervoor zijn drie redenen aan te voeren. De Nederlandse beschaving staat aan alle kanten open voor die uit het buitenland; Engeland, Frankrijk, Duitsland. De Nederlander lijdt aan een drang tot deftigheid, een soort prestigedwang. Het gros van de Nederlanders voelt zijn taal als minderwaardig ten opzichte van andere talen, bü voorbeeld het Frans. Deze laatste stelling is onbewijsbaar en wellicht aanvechtbaar. Aldus drs. J. A. Veering, redacteur van het tijdschrift „Onze Taal", in een voordracht die h\j zaterdagmiddag in restaurant Den Hout in Den Haag hield voor het Genootschap „Onze Taal". HU vroeg zich in verband met zijn onbewijsbare stolling af waarom door de omroep in Hilversum de buitenlandse muziek in het buitenlands wordt aangekondigd. Zou de muziek door die paar Nederlandse woorden ongenietbaar worden, zo vroeg hij zich af. Drs. Veering zocht naar een cultuurhistorische verklaring voor het aangeduide verschijnsel van de vele leenwoorden. De Germaanse volken zijn in hun taal nooit uitgegroeid. Maar wellicht ook wil de mens blijk geven van een zekere wereldwijde blik door het gebruiken van vreemde woorden en uitdrukkingen. Zet „Join the navy" maar eens tegenover „Heb je wel gehoord van de zilveren vloot". Het opnemen en afstoten van vreemde woorden is in de taal altijd zo geweest. Drs. Veering gaf het verschijnsel aan van de buitenlandse namen, die aan kinderen worden gegeven. Daar komt men van terug, in dezelfde volgorde als waarin men het gebruik aannam, van hoog naar laag. In de hoogste kringen treft men weer namen aan als Dirk en Piet. Drs. Veering noemde de noodzaak van voorlichting in zaken die de taal betreffen. Bijgelovigheden moeten worden opgeruimd. Elk vreemd woord kan vertaald worden. Als een voorbeeld noemde de heer Veering het woord stUgsnelheidsmeterijklnstallatie. Wellicht een minder gelukkig voorbeeld. In de techniek vooral ls er veel beleid voor nodig om de taal te zuiveren. Op dit terrein werkt onder andere een internationale commissie voor de standaardisering. Ook bU voorbeeld aan een zuiver taalgebruik in de landbouw wordt gearbeid. Tractor verdwijnt, het is en wordt trekker. De regering en de ambtenaren zijn van goede wil, aldus drs. Veering. Hij noemde dit heel belangrijk. Ook van belang noemde hij het feit dat het gewone volk over het algemeen buiten de vreemde woorden staat.

Het Genootschap „Onze Taal", dat onder andere waakt voor de zuiverheid van het Nederlands, hield zaterdag in Den Haag zijn jaarvergadering. Door middel van een brie/kaart had men de leden hiervoor uitgenodigd. In de rechterhoek van de uitnodiging stond: Den Haag, datum postmerk. Als een van de leden niet u'as opgestaan en niet had gezegd: „Postmerk is een germanisme waarvoor vroeger veel werd gewaarschuwd", dan had er geen haan naar gekraaid. Voortaan zal waarschijnlijk „datum poststempel" worden gebruikt.

Na een diensttijd van ruim 93 jaar is de spoorbrug over het Noordhollands Kanaal by Alkmaar buiten gebruik gesteld. De brug zal binnenkort worden gesloopt. Sinds zondagmorgen maken de treinen tussen Alkmaar en de kop van Noord-Holland gebruik van de nieuwe dubbelsporige basculebrug, die naast de oude brug is gebouwd. De officiële indienststelling zal eerst met het begin van de zomerdienstregeling plaats hebben. Dat geschiedt dan tegelijk met de officiële ingebruikneming van het nieuwe geëlectrificeerde baanvak Den Helder-Alkmaar.

Dr. Edward Cornelis Florentius Alphonsus Schillebeeckx 0.P., die door de Sint-Radboud stichting is benoemd tot gewoon hoogleraar in de dogmatiek en geschiedenis van de theologie ->an de r.k.-universiteit te Nijmegen, zal op vrijdag 0 mei 1958 's middags te 4 uur zijn ambt aanvaarden met het uitspreken van een rede in de aula aan de Wilhelminasingel. ' ••• De raad van Tilburg heeft de jaarlijkse subsidie van het Zuidelijk Toneel met inrang van 1 januari J.l. verhoogd van 15 ct tot 20 ct. per inwoner, hetgeen voor 1958 een hogere uitgave 1 vergt van t 6.643.58.

Samuel Kardinaal Stritch, aartsbisschop van Chicago, heelt vanmorgen een operatie ondergaan, waarbij zijn rechterarm is afgezet. Dr. Philippo Ilochi van de gezondheidsdienst van het Vaticaan zei, volgens Keuter, dat de operatie, die 25 minuten geduurd heeft, „een volledig succes" is. Professor Pietro Valdoni, een van de beste chirurgen van Italië, die de operatie uitvoerde, verklaarde dat de toestand van de kardinaal uitstekend is. De kardinaal leed aan een verstopping van de hoofdader van de arm, die hem veel pUn bezorgde. Drie dagen geleden is kardinaal Stritch uit de V.S. in Rome aangekomen om de functie van pro-prefect van de congregatie De Propaganda Fide, de hoogste Vaticaanse functie, die ooit aan een Amerikaan is aangeboden, op zich te nemen. Prof. Valdoni heeft acht jaar geleden ook een operatie verricht op de leider van de communisten in Italië, Palmiro Togliatti. HU verwijderde een bloedprop ln de hersens van Togliatti.

Zaterdag 26 april U te Nijmegen de bekende glazenier en wandschïlder Joan Collette plotseling overleden. Volgende maand ion hU 69 Jaar geworden zijn. Collette werd op 16 mei 1889 te Delft geboren. Hij bezocht de H.B.S. te Utrecht en de Rijksakademie voor Beeldende Kunsten te Amsterdam, waar hij o.a. leerling was van W. Konijnenburg. Ook is hij leerling van Jan Toorop geweest In 1912 vervaardigde hij zineerste wandschildering. Gedurende de eerste wereldoorlog hield hij zich voornamelijk bezig met illustratief werk en grafiek, maar later ontplooide hij zich sterk als monumentaal schilder, vooral op het gebied van kerkelijke kunst. Hij inspireerde zich daarbij vooral op de Byzantijnse mozaïeken en Russische ikonen. Met de styleringen van zijn leermeesters en de stijlvormen uit het verleden trachtte hij een eigentijdse kunst te verwekken en de schilderingen van Collette kregen dan ook een zeer persoonlijk karakter. Direct herkent men zijn werk in de meer dan vijftig kerken die hij beglaasd heeft, waarvoor hij wandschilderingen en fresco's vervaardigde. O.a. maakte hij in samenwerking met W. van Konijnenburg een der ramen in het koor van de Nieuwe Kerk te Delft. Het heeft Collette in zijn leven niet aan opdrachten ontbroken en met zijn grote vaardigheid kon hij in korte tijd grote werken uitvoeren. Joan Collette vestigde zich in 1927 te Nijmegen. HU bewoog zich veel in het maatschappeijk leven en is lid van de gemeenteraad geweest. Hij was oud-voorzitter en erelid van de Algemene Katholieke Kunstenaarsvereniging en voorts is hij lid van verscheidene commissies op cultureel terrein geweest. Gedurende zijn verblijf te Nijmegen heeft hij zich zeer verdienstelijk gemaakt voor de bevordering van de schone kunsten, o.a. door zijn verhandelingen over Oude Christelijke en kerkelijke kunst, oud- Russische kunst e.d. Hij hield ook veel van muziek en musiceerde vroeger veel met zijn kinderen. De begrafenis van Joan Collette zal geschieden op woensdag 30 april, na een uitvaartdienst te half elf in de kapel van het Canisiusziekenhuis te Nijmegen. Het stoffelijk overschot zal ter aarde worden besteld op het R.K. kerkhof Jonkerbosch aldaar.

De 13-jarige 2e klas-gymnasiumleerling René Groothuis die aan de Uitslagweg 39 te Hengelo woont, heeft als hoge uitzondering van Z. H. de Paus een brief met een fraaie collectie postzegels van het Vaticaan ontvangen. De jongen is een verwoed postzegelverzamelaar. Hy bezit reeds meer dan 2.000 zegels. Hy schreef in het Nederlands een brief aan de Paus, waarin hU vertelde dat htj heel erg graag een collectie zegels van het Vaticaan zou willen hebben.

Van de twee nieuwe directeuren van de Nederlandse Spoorwegen, die vrijdag aU zodanig werden benoemd, heeft alleen ir. J. Lohmann een typische spoorwegcarrière achter de rug. In deze zin, dat hij na zijn opleiding aan de T.H. te Delft direct in het spoorwegbedrijf stapte, nu 28 jaar geleden. Ir. J. P. Koster daarentegen heeft na Delft (1938) eerst nog twee andere functies vervuld alvorens hij in 1942 „mijns ondanks", zoals hij het zelf uitdrukt, by de spoorwegen belandde. Hij was ingenieur bij het Utrechtse Electriciteitsbedrijf en kreeg daar onenigheid met het N.S.B.-stadsbestuur, zodat het hem veiliger leek, zijn heil elders te gaan zoeken. Jk heb altijd een voorliefde gehad voor ■ de elektriciteitsvoorziening," vertelt hij ons, „maar achteraf heb ik er toch geen spijt van, bij de spoorwegen te zijn terechtgekomen." Ir. Lohmann vertelt, dat zijn vader ook civiel ingenieur was, directeur van een constructiewerkplaats, en zijn zoon de raad gaf, ambtenaar te worden. Vader Lohmann was er van overtuigd, dat de werker in het particuliere bedrijf en de ambtenaar elkaar per generatie moesten afwisselen om beide categorieën fris te houden. Ir Lohmann — in 1908 te Den Haag geboren — heeft het grootste deel van zijn spoorwegjaren doorgebracht by de nieuwe werken. ,Jk begon als „tweede meisje" van ir. Bardet aan de voorbereiding van de grote werken in Amsterdam-oost," vertelt hij, „en onder de oorlog hebben we elkaar zoet gehouden met fantasieplannen, zoals de beroemde ondergrondse lijn." Na de bevrijding werkte hy aan de werken te Hengelo, Zutphen, Venlo en Den Helder. In 1947 volgde zijn benoeming tot chef van het bouwbureau Rotterdam, in 1949 tot chef van de afdeling nieuwe werken, in 1952 tot chef van de dienst weg en werken en in 1954 tot chef van de dienst van de exploitatie, in welke functie hij verantwoordelijk was voor de veilige, tydige en regelmatige treinenloop, het opruimen van onregelmatigheden en 't onderhoud van de baan, voor welkt taken hij het grootste deel van het spoorwegpersoneel onder zijn leiding had. Tot 1952 lag zijn functie voornamelijk op technisch terrein, nadien vroeg de algemene bedrijfsleiding zijn grootste aandacht. Ir. Koster, Utrechter van geboorte (1914), bracht zyn jeugd in Indonesië door. Eenmaal bij de spoorwegen beland, waar hy in 1956 chef van de dienst van materieel en elektrische inrichtingen werd, werd hij na de bevrijding eerst belast met de her-elektrificatie van het verwoeste spoorwegnet — „waarbij we met zeer beperkte middelen moesten werken" — en nadien met de uitbreiding van de elektrificatie. De omschakeling van stoom op elektrische en diesel-elektrische tractie i» in de afgelopen jaren onder zyn leiding tot ttand gekomen. Reizigers, die onderweg blijven steken, wanneer by plotselinge vorst, sneeuw of Ijzelvorming de dienstregeling in de soep loopt, kunnen er ir. Koster boos op aanzien. „Maar ifc ben er niet bang voor, zegt hij■ „Een vergelijking met het buitenland gaat niet steeds op, omdat ons klimaat veel vochtiger is. Wy zyn bovendien bezig met proeven om langs chemische weg de ijzelvorming op de bovenleiding te voorkomen. Als wij het goed begrepen hebben, gaat het er om, een antivriesmiddel op de draden aan te brengen.. „ , Sinds 1952 vervult ir. Koster aan de T.H. te Delft een leeropdracht in de afdeling elektrotechniek voor de elektrische tractie. Verleden jaar heeft hij de Canadese spoorwegen geadviseerd omtrent de exploitatie met (diesel) elektrische tractie. Hij i* bovendien auteur van vele publicaties op spoorweggebied, o.a. van het enige Nederlandse boek over gelijkstroomtractie op hoofdspoorwegen. Bij de in bedryjstelling van de doorgaande elektrificatie Amsterdam—Brussel werd hij benoemd tot officier in de Orde van de Kroon van België. Het ligt voor de hand, dat de nieuwe directeuren ieder op hun et pen terrein werkzaam zullen blijven. De verdeling der werkzaamheden binnen de directie vindt echter pas de volgende maand plaats. Na het aftreden van ir. Wessel* Boer be»tond de directie nog slechts uit twee man: ir. F. Q. den Hollander en dr». D. J. Wansinfc. Ir. Den Hollander bereikt dit Jaar de pensioengerechtigde leeftijd. Verondersteld wordt, dat na zijn aftreden uit de dan weer driehoofdige directie de nieuwe president-directeur gekozen zal worden.

ir. J. P. Koster Ir. J. Lohmann