Het Parool : speciaal bulletin voor Groningen, Friesland en Drente

Dit nummer van Het Parool verschijnt in beperkte oplaag. Verzoeke het aan belang* stellenden door te geven. K 1259

Voor geen enkele leeftijdsgroep wellicht is de bezettingstijd zo moeilijk en verwarrend geweest als voor de jonge mensen, ongeveer tussen 16 en 24 jaar. De normale weg der rijping tot volwassenheid, der opleiding tot studie en beroep en der inschakeling in het maatschappelijk werkverband lag geblokkeerd, en het merendeel heeft moeten trachten langs zwaar begaanbare zijwegen of zelfs langs ondergrondse wegen zich er doorheen te slaan. Van rustige ontplooiing van eigen gaven, van geregelde vakopleiding, van een zinvol benutten der jonge krachten in het geheel van het maatschappelijk bestel is geen sprake geweest. Velen zijn voor slavenarbeid naar Duitsland weggevoerd, kwamen in een ontredderde wereld terecht en zijn totaal uit het lood geslagen. Anderen hebben zich steeds weer aan iedere vordering en verbanning onttrokken, zijn ondergedoken en leefden jarenlang een enerverend bestaan, verstoken van elk levend contact met de buitenwereld en daardoor geestelijk verkommerend. Weer anderen schaarden zich — uit welke motieven ook: uit zin voor vrijheid en gerechtigheid, uit godsdienstige overtuiging of enkel maar uit pure lust tot avontuur — onder de illegale werkers en zijn nu de orde van eenvoudige arbeid ontwend. En tenslotte waren er niet weinigen, die tegen de verleiding van een gemakkelijke winst in de zwarte handel niet bestand bleken en die in de wanorde van de bezettingstijd aan de zelfkant der gemeenschap zijn komen te leven. De aantallen van al deze groepen zijn zo groot, dat wij dit moeten beseffen: onze jeugd is ontwricht.

Deze ontwrichting plaatst de jeugd zelf en haar opvoeders voor grote vragen. De jeugd immers is onze toekomst, en van haar geesteshouding, haar zedelijke waarde en haar idealen, haar energie en daadkracht, en ook van haar kunde en bekwaamheid zal het afhangen, hoe Nederland zich zal ontwikkelen: hoe het er over een kwart eeuw uit zal zien en welke plaats het zich in het wereldbestel zal weten te veroveren. Het is noodzakelijk, dat onze jeugd zich zo snel mogelijk hervindt! Dat degenen, die in maatschappelijke ongebondenheid hebben geleefd, zich zelftucht opleggen en zich weer leren voegen in geregelde arbeid of studie. Dat zij, die geïsoleerd waren en dreigden in dadeloosheid onder te gaan, hun zelfvertrouwen herwinnen en weer hun taak opvatten. Dat allen, die het spoor zijn bijster geworden, zich opnieuw en grondig oriënteren; dat het geestelijk tekort, dat zich onder onze jonge mensen allerwegen openbaart, zo spoedig mogelijk wordt aangevuld. Pas als deze voorwaarden zijn vervuld, zullen wij over een jeugd beschikken, waarmee een nieuwe toekomst' kan worden opgebouwd. Veel zal er in geest en ziel van de jonge mensen moeten worden rechtgezet, een grote achterstand aan scholing en bekwaamheid zal moeten worden ingehaald. Maar als zij haar roeping verstaat, haar verantwoordelijkheid beseft en haar plicht aanvaardt, als zij bereid is alles te geven, wat zij bezit aan kracht en gaven voor het herstel van ons stoffelijk en geestelijk goed, dan wacht haar een schone toekomst! Jeugd, bezin U op Uw leven en Uw taak! Sta pal!

In den vroegen ochtend van 8 Maart j.l. werd temidden van 52 andere mannen — waarschijnlijk als onderdeel van de wraakoefening naar aanleiding van den aanslag op Rauter —gefusilUerd Mr. C. H. de Groot, een der Amsterdamsche redacteuren van Het Parool.

Kees de Groot was Groninger van geboorte en aard. Tot na de voltooiing van zijn academische opleiding woonde hij in onze stad. Vóór den oorlog was hij werkzaam als secretaris van de Directie der K.L.M, te 's-Gravenhage; naderhand in een ambtelijke functie aan een der departementen. De ambtelijke sfeer, die steeds meer aanrakingspunten met den bezetter kreeg, begon hem echter al spoedig onverdragelijk te worden; hij behoorde tot de weinigen, die reeds in het begin der bezettingsperiode begrepen, dat algemeen en krachtig verzet de eenig mogelijke houding van het Nederlandsche volk kon zijn, wilde het zijn zelfrespect behouden. Zoo kwam hij vanzelf in het ondergrondsche werk terecht en aanvaardde hij in Maart 1942 gretig het voorstel om tot de redactie van Het Parool toe te treden. In die functie heeft hij prachtig werk gedaan; zijn beste krachten heeft hij aan de krant gegeven. Verscheidene artikelen van zijn hand zagen het licht, maar nog belangrijker werk deed hij als organisator. Zwaar was dikwijls de taak. Wij mogen hier herinneren aan den tijd, dat de geheele topleiding van Het Parool uiteengeslagen werd — sommigen gefusilleerd, anderen gevangen gezet, weer anderen uitwijkend naar Engeland. Kees de Groot heeft toen al het werk, van het schrijven en redigeeren van artikelen af tot het verspreiden der bladen toe, alléén verricht; met een koppige vasthoudendheid, die voor de moeilijkste omstandigheden niet uit den weg ging. Maar niet alleen was hij een waardevol medewerker en een trouw kameraad, wiens vriendschap wij ons steeds dankbaar zullen herinneren, tevens was hij voor den toekomstigen opbouw van ons land een veelbelovende jonge kracht (hij was pas 31 jaar oud). Ongetwijfeld zou hij met de bevrijding van Nederland zijn taak, als redacteur van Het Parool opgevat, niet als geëindigd hebben beschouwd en hij zou bij het sociaal-economisch en geestelijk herstel een bijzondere rol hebben kunnen vervullen. Helaas heeft de dood de vele, goede verwachtingen ontijdig teniet gedaan. Moge het voor zijn familie een troost zijn — zooals het een troost Is voor ons — te weten, dat hij een der voorvechters van de Nederlandsche verzetsbeweging is geweest in den strijd tegen de Duitsche tyrannie en dat zijn naam altijd met eer en respect genoemd zal worden.