Oberkirchner zandsteen gegeven wordt; het is een geelgrijze tot roode en roodbonte, fijnkorrelige, goede, vaste en weerbestendige leemzandsteen van matige drukvastheid (ca. 400 tot ca. 750 kg per cm2).
Bremia, een wierzwam van de familie der Peronosporaceeën, waarvan de eenigste soort B. lact u c a e op samengesteldbloemigen voorkomt, vooral op salade, artisjok en Cineraria, waaraan zij dikwijls veel schade toebrengt.
Bremmer, Henricus Petrus, Nned. schilder en kunsthistoricus. * 17 Mei 1871 te Leiden. Na onder D. Kooreman teekenen en schilderen te hebben geleerd, wendde hij zich spoedig meer in het bijzonder tot de populaire kunstgeschiedenis. Bij velen hebben zijn heldere uiteenzettingen een blik op kunstschoonheid mogelijk gemaakt, volgens anderen beschouwt hij de werken te weinig synthetisch en licht hij enkel het detail er uit. Hij heeft een dochter, die beeldhouwster (leerlinge van Altorf), en een zoon, die schilder is.
Voorn, schilderwerk: landschappen aan den IJsel, stadsgezichten, stillevens (bloemstukken), in geduldig pointillisme uitgevoerd. Voorn, werken-Delftsoh Aardewerk (1908); Vincent van Gogh (1911) • Inleiding tot het zien van Beeldende Kunst (1914) ■ Bijdragen in De Controleur; Uitgave van het maandschrift Beeldende Kunst (tot 1913 onder den titel „Moderne Kunstwerken” verschijnend). Kniwina
Brémond, 1° Antonius, Dominicaan, historicus. * 7 Aug. 1692 te Cassis bij Marseille, 111 Juni 1756 op het buitengoed San Pastore bij Rome. Van 1748—1755 generaal der Orde.
We rken: Bullarium O.P. (8 dln. Rome 1729 ~ Lit': Mortier, Histoire des Mattres Généraux de I’Ordre des Frères Prêcheurs (VII 1914, 358 vlg.).
– nenn, i'ransch priester, letterkundig historicus en essayist. * 31 Juli 1865 te Aix-en-Proveuce 117 Aug. 1933 te Arthez. Van 1882—1904 lid van de Orde der Jezuïeten en als zoodanig grootendeels in Engeland gevormd; na edelmoedigen doch niet steeds voorzichtigen omgang met den modernist Tyrell, tot den wereldlijken clerus overgegaan en als ambteloos en in velerlei polemieken gewikkeld geleerde sindsdien te Parijs gevestigd ; werd 1923 in de Académie Fran- CAISA nncrpnmnon I
Vrijwel al de werken van B. handelen over de godsdienstige gevoeligheid en de mystische ervaring als bron van een vernieuwd en verdiept Katholicisme. Be meesters van zijn spiritualiteit waren achtereenvolgens Newman en Blondel in hun anti-intellectualistische godsdienstige richting, en onder de ouderen b. rranciscus van Sales en de Fransche ascetische schrijvers rond en om kardinaal de Bérulle, waarvan ni] de beteekenis in nationalistischen ijver aanzienlijk overschatte. Deze herontdekking van het 17e eeuwsch rransch ascetisme maakt den hoofdinhoud uit van
zijn omvangrijke en toch onvoltooid gebleven, in schittering van stijl en stoutheid van synthetischen bouw uitblinkende ïïistoire du sentiment religieux en France après les guerres de religion, waarin hij niemand minder dan den door hem zeer bewonderden Sainte Beuve naar de kroon steekt.
Ook in den strijd rondom de Thomistische methode toonde zich B. een hardnekkig polemist, die zich de censuur van den Index meer dan eens op den hals haalde. Zijn verdediging van het Romantisme tegen P. Lasserre, Ch. Maurras, Em. Seillère e.a. handlangers van de heidensch-georiënteerde -> Action Franraise behoort tot het beste wat over de romantische geaardheid werd geschreven: in Chateaubriand, Gerbet, Moehler, Görres, Lacordaire leerde hij de vertegenwoordigers zien van een Katholieke Romantiek, die de moderne gevoeligheid nader tot het Kerkelijk leven vermocht te brengen. Zoo kwam B. gaandeweg tot de ontdekking der innigste verwantschap tusschen godsdienstige ervaring en poëzie, de grondgedachte van zijn zuiver letterkundige essays.
Werken: L’inquiétude religieuse (1901); Ames religieuses (1902); Gerbet (1905); Mooie ;La Provenee mystique au 17e siècle (1906); Newman (1906); Apologie pour Fénelon (Index ! 1910); Histoire littéraire du sentiment religieux en Prance depuis la lin des guerres de religion jusqu’a nos jours (10 dln. 1916 vlg.); Le roman et I’histoire d’une eonversion (1925); Prière et poésie (1926); La poésie pure (1926); Introduction ala pnilosophie de la prière (1929); Racine et Valéry(l93o). Lit.: H. Bordeaux, Un sourcier, H. Br. (Parijs 1924)- M. Martin du Gard, H. Br. (Parijs 1927); „L’abbé Tempete” (Parijs 1929). Baur.
Bremraap (Orobanche), een geslacht van woekerplanten, behoorende tot de familie der Bremraapachtigen (Orobanchaceae), komt met een 90-tal soorten over de geheele Noordelijke, gematigde streken, alsmede in de tropen voor. Vele soorten zijn uiterst kieskeurig wat betreft hun groeiplaats en gedijen slechts op bepaalde planten; andere zijn minder lastige gasten. Op klaver groeit bij voorkeur de klavervreter, Orobanche minor; op klimop, de klimopbremraap, Orobanche hederae; op hennep, tabak, nachtschaden, mierikswortel de hennepvreter, Orobanche ramosa. Verder Orobanche amethystea, violette b., op Eryngium campestre; Orobanche rubens, roode b. op Medicago sativa; Orobanche Picridis, bitterkruid – bremraap op Picris hieracioides; Orobanche caryophyllaceae, walstroo-bremraap op Galium soorten; Orobanche pallidiflora, bleeke b. op Cirsium en Carduus soorten; Orobanche Rapum Genistae, groote b. op Sarothanmus yulgaris, en Orobanche purpurea, blauwe b. op Achillea millefolium. Bonman.
Bremraapachtigen (Orobanchaceae), een familie woekerplanten, die op de wortels van andere planten leven; zij bezitten schubben in plaats van bladeren. Van de 12 geslachten en ongeveer 130 soorten zijn er twee geslachten tropisch, nl. Aeginetia en Christisonia, welke beide in Azië thuis behooren, terwijl de overige tien geslachten de Noordelijke aardhelft bewonen. De meeste geslachten zijn slechts kleine groepen bijv. Phelipaea. Alleen Orobanche is flink vertegenwoordigd met 90 soorten in de Noordelijke gematigde streken en in de tropen. Het geslacht Lathraea, met drie soorten in Europa en twee in Japan, wordt ook wel tot de leeuwenbekachtigen gerekend. Bonman.
Brems, Ludolphus, Norbertijn van Averbode, apostolisch vicaris van Denemarken sinds 1922.
H. Brémond.