inordinatos excitassent), partim per habitus infusos. Quod certc credibile est, nam etiam nunc habitus, longo virtutis exercitio acquisitus, dominium rationis super appetitum inferiorem magnopere auget.
II. Corporis immortalitas, seu verius: immunitas a necessitate moriendi
203. 1. Notio. — Primi homines, quamvis haberent corpus natura corruptibile, si a peccato abstinuissent, divino beneficio a morte servati fuissent, ac proinde expleto probationis stadio, absque separatione animae a corpore, ad gloriam fuissent assumpti. Rectissime igitur theologi, duce praesertim Augustino, hoe privilegium vocant immunitatem a necessitate moriendi, seu posse non mori; a libera enim protoparentum electione pendebat, utrum mortem gustarent necne.
Exsistentia hujus privilegii est dogma fidei ex CONC. MILEV. II (a. 416): „Quicumque dicit, Adam primum hominem mortalem factum, ita ut sive peccaret, sive non peccaret, moreretur in corpore... a. s." 2. De ejus praeternaturalitate constat ex damnatione prop. 78 Baji: „Immortalitas primi hominis non erat gratiae beneficium, sed naturalis conditio" s.
204. 2. Praeternaturalitas. — Corpus, utpote compositum, natura sua corruptibile est, et aliquando corrumpitur ; neque ratio est, quare Deus teneretur hanc dissolutionem impedire. Igitur si eam reapse impedit, id praeter naturam est.
3. Exsistentia. — Probatur ex 5. Scriptura: „Deus creavit hominem inexterminabilem [êir' xZpöxp<riq.\; invidia autem diaboli mors introivit in orbem terrarum" 4. — „In quocumque die comederis ex eo, morte morieris" \ — „Per unum hominem
1 Cfr. S. Th. I, 97. — 2 Denz. n° 65; cfr. Conc. trid. S. 5, can. 1 et 2. —
3 Denz. n° 958, cfr. nu 1380. — 4 Sap. 2, 23—24. — 5 Gen. 2, 17. — Alii
explicant: morti obnoxius eris (Calmet, Hoberg); alii putant, Deum mortem
illico secuturam minitatum esse, sed exsecutionem sen'entiae benigne distulisse
(Hummelauer); alii aliter.