Studentenstreken.
De academiestad is in Amsterdam steeds vrijwel verscholen gebleven achter het veel meer pretentieuse handels- en bedrijfsleven. Enkele lustrumdagen slechts en de weinige dagen dat de senaat van het Amsterdamsche Studentenkorps visite heeft te rijden wordt er iets gemerkt van iets, wat naar studentenleven gelijkt. En dan nog maar een enkel gepluimd vierspan: meer valt er van studentenjool niet op te merken.
Vandaar dan ook dat alle Amsterdamsche studenten in de oogen van den politieman, hoogst fatsoenlijke jongelui zijn, zooals ze dat zijn in de oogen van de huwbare jongedochters en zeker in de guitige kijkers der bakvischjes. Maar toch een enkele keer moet ook het predicaat student gevoegd bij den naam van iemand die in verhoor is genomen wegens een of ander vreemdsoortige overtreding der algemeene politieverordening.
Het aardigste geval dat ik van studenten mij herinner is de geschiedenis van de muur van Oostmeijer. Een studentenstreek, die ons eerst heel wat hoofdbreken kostte, maar waarom wij later toch vaak hartelijk hebben gelachen.
De oude Amsterdammers herinneren zich nog die, laat ik niet zeggen, steen des aanstoots, maar haar veilig noemen, muur der ergenisse, welke in 1877 het Schapenplein ontsierde.
De Amsterdammer van heden weet van geen Schapenplein, zij kennen dat plein onder den naam van de Munt of officieel Sophia-plein.
Dat plein zag er in dien tijd toch zoo geheel anders uit dan tegenwoordig. Niet alleen dat het een geheel an-