BIRMAH.
door kolonel Davis. Spoedig verkeerden alle aanzittenden in de vroolijkste stemming; toasten werden er niet gehouden, en na afloop van den maaltijd reden wij zoo goed als het ging, gezeten in tal van rijtuigen, naar het stadspark. Deze optocht in met zingende feestgenooten overladen rijtuigen, bracht mij duidelijk enkele episodes van mijn studentenleven in herinnering. Intusschen bleek het weldra onmogelijk om door de dichte menigte heen, ons doel per rijtuig te bereiken en onder de leiding van een luitenant die den weg beweerde — en ook bewees — te kennen, ving nu een steeplechase aan over hekken en sloten, recht op het punt van waar men het beste uitzicht op de illuminatie genoot, en waar door de zorg der vereenigde ofïiciers "messes" eene imposante whisky-and-soda-tafel was opgesteld. Luide toegejuicht door vrienden en kennissen, die er reeds van elders waren saamgestroomd, kwamen wij hijgende aan, menigen zweetdruppel op het terrein achterlatende.
De pyrotechniek heeft in Birmah misschien hare hoogste volmaking bereikt. Wat ik dien avond in dit opzicht te aanschouwen kreeg, overtrof mijne stoutste verwachtingen, ofschoon een derde gedeelte van de illuminatie verregend was. Grooten indruk maakte het, toen de met een baldakijn overdekte boot der vorstelijke bezoekers, geheel verlicht, zich over het water bewoog, getrokken door vier lange gieken, elk bemand met een tiental Birmanen, die onder het pagaaien een rhythmisch gezang deden hooren. Voorop gleed eene kleine prauw, in den vorm eener waterlelie, gesleept door een niet verlicht, en dus onzichtbaar vaartuig. In de prauw, te midden der witte bladeren, danste als in droomen verzonken, eene beeldschoone bayadere op het gezang der roeiers. Zoo tooverachtig schoon als deze nacht is mij nimmer eenig sprookje voorgekomen.
Na eenige uren verliet de Prins het terrein en verspreidde zich de menigte. Een geanimeerd bal volgde in de