Den munitiewagen kregen ze er gelukkig nog op het laatste oogenblik uit.
Intusschen belde Mej. J. Laarman nog eens op; door de telefoon hoorde men al de vreugde kreten van de menschen aan dien kant van het dorp. De boodschap was, dat een Canadeesche tank onderweg was.
De deuren werden opengedaan en weldra arriveerde een groote tank met Canadeezen er op; de laatste Duitschers waren net verdwenen.
Dien nacht hielden de Canadeezen in eenmansgaten de wacht in den buurt van het huis. Een tegenaanval van de Duitschers werd niet voor onmogelijk gehouden.
Er moest goed verduisterd worden en de posten waren zeer waakzaam, men hoorde hen slechts op gedempten toon met elkaar spreken. Naar bed ging de familie maar niet. HUIS SPRENGENBERG Tot Juli 1941 werd niets van de Duitschers gemerkt; in die maand kwam de eerste aanraking, toen de Heer J. J. van Wulfften Palthe met den Jachtopziener G. J. Bekkernens door de heide fietste en bij den ondergrondschen koepel eenen hooggeplaatsten Duitschen officier aantrof, die natuurlijk, hoe kon het ook anders, inden onschuldigen koepel een of ander militair object zag.
De grijs gekleurde fiets van den Heer Palthe kwam hem ook al verdacht voor. Men kon hem echter overtuigen, dat de koepel niets met militaire voorbereidingen uitte staan had en dat de fiets ook onschuldig was.
Wel werd nog de vraag gesteld of er des nachts op de heide wel eens iets gebeurde; naievelijk voegde de officier er aan toe, dat hij dan altijd telefonisch onder No. 1 te Zwolle te bereiken was. Blijkbaar kende hij de mentaliteit der Nederlanders nog niet.
Kort daarna begonnen de Duitschers bij dien koepel een soort peil- of luisterstation tegen vliegtuigen op te zetten. Het waren
De Duitschers trokken overhaast over den Esch; een wagen met blikjes conserven bleef inde verwarring achter.