Ineen vuile donkere hut, in het dorp van Obede, den menscheneter, op de oevers van de Ugogo, zat Esteban Miranda op zijn hurken en kauwde op het restje vaneen half rauwen visch. Om zijn hals had hij een ijzeren ring, die met een langen roestigen ketting vastzat aan een dikken paal, die diep inden grond was geslagen, dicht bij het pad, dat naar de dorpsstraat voerde, en niet ver van de hut van Obede zelf.
Al sedert een jaar zat Esteban Miranda zoo vastgeketend als een hond, en net als een hond kroop hij soms door de lage deuropening van zijn hok, om zich inde zon daarbuiten te koesteren.
Twee verzetjes had hij; en ook maar twee. Het eene was de gedachte, dat hij Tarzan van de Apen was. Hij had dien zoolang voorgesteld en met zoo’n succes, dat hij, als de goede acteur die hij was, niet alleen zijn rol uitstekend vervulde, maar haar beleefde.
Hij was, naar zijn stellige overtuiging, Tarzan van de Apen er bestond geen andere – en in het oog van Obede was hij dat ook; maarde tooverdokter van het dorp hield nog altijd vol, dat hij de Rivier Duivel was, en men hem dus als zoodanig eer gunstig voor zich moest trachten te stemmen, dan hem tot toorn op te wekken.
Het was dit verschil van meening geweest tusschen het opperhoofd van de kannibalen en den tooverdokter, waardoor Esteban Miranda nog zoolang het leven was gelaten, en deze nog niet in de vleeschpotten van het dorp terecht was gekomen. Obede had hem willen slachten en opeten, denkende, dat hij zijn oude vijand, de aap-mensch was, maarde tooverdokter had den bijgeloovigen angst van de dorpelingen opgewekt, door hen half en half te overtuigen, dat hun gevangene de Rivier Duivel was, die voor Tarzan fungeerde, en dat er groot onheil over het dorp zou komen, als hem leed wedervoer.
Het gevolg van dit verschil tusschen Obede en den tooverdokter was de oorzaak geweest, dat het leven van den Spanjaard gespaard zou blijven, totdat de waarheid bewezen zou zijn. Als
HOOFDSTUK I.