Uit het benauwde en stinkende portaal Waait plotseling die heldergele gloed : Een schelle stem en zegt dat eene woord, Het warmste van de Nederlandsche taal, Het diepst gekleurd door angst en menschenbloed, Het bittere gebed van die versmoord Worden van dorst en die als turf verdrogen Buiten den schaduw van Uw mededoogen. Want die Uw naam misbruiken voor hun vloek Hebben U meer van noode dan de vromen
Die psalmodieeren en strijkages maken En zweren bij de letter van het boek ; Die U nü honen zullen morgen komen, Week en gelouterd en zij zullen braken Van afschuw over hun schandaligheid, Over hun nijd en hun inhaligheid.
Zegen, o Heer, de scheefvertrokken mond Van hem die eenzaam is en uit den grond Des harten godverdomme zegt, Opstandig, hunkerend en terecht!
IN DE STEEG