Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar
Opeens krijscht er een zeemeeuw en het geluid schijnt dat der rollende golven op te roepen voor het voltooien van hun laatste accoorden. Dan golft de donkere zee weer langzaam voort in den herfstnacht.
Soms, op zoon stillen, somberen najaarsavond, als de felle herfstwind eentonig klaagt, kun je daar een oogenblik staan, in gedachten verzonken, bij dien bekenden hoek, waar je vroeger scheepjes liet varen op het met zonnegoud besprenkelde water.
Dan is het altijd het beeld van de zee, dat je bijblijft. De deinende zee en de silhouet van een eenzaam visschcrsscheepje, dat terugkeert naar de haven.