genden zeer groot, en op dat oogenblik kwam Numa uit de dekking van de jungle. Daar hij zijn prooi schijnbaar machteloos voor zich zag, hief hij zijn staart stijf op en viel aan.
Twee maanden twee lange moeilijke maanden vol honger, dorst, teleurstellingen en wat meer dan dat alles zegt, vol knagende ziele-angst ■— waren verloopen, sedert Tarzan van de Apen uit het dagboek van den dooden Duitschen kapitein vernam, dat zijn vrouw nog leefde. Een kort onderzoek, waarbij hij geestdriftig geholpen werd door het Intelligence Department van de British East African Expedition, bracht aan het licht, dat er een poging gedaan was om Lady Jane in het binnenland verborgen te houden om redenen, die slechts het Duitsche Hoofdkwartier kennen kon. Onder de hoede van luitenant Obergatz en een detachement inboorlingen was zij over de grens in den Congo Vrijstaat gebracht.
Alleen er op uittrekkend om haar te zoeken, was Tarzan erin geslaagd het dorp te vinden, waarin zij gevangen gezeten had, doch slechts om te hooren, dat zij maanden te voren ontvlucht was en dat de Duitsche officier met zijn detachement, vergezeld door gidsen uit het dorp, haar was gaan zoeken. Vandaar werden de verhalen der opperhoofden, der gidsen en der krijgers vaag en dikwijls tegenstrijdig. Sommige gidsen beweerden, dat zij teruggezonden waren, anderen, dat zij gedeserteerd en naar hun dorp teruggekeerd waren, omdat zij gedwongen werden zich te ver van hun huis te begeven. Zelfs de richting, die de soldaten genomen hadden, kon Tarzan slechts opmaken door stukjes fragmentarisch bewijs, die hij uit verschillende bronnen kreeg, bij elkaar te plakken.
Onheilspellende vermoedens drongen zich aan hem op door verschillende waarnemingen, die hij in het dorp deed. Een ervan was een onwederlegbaar bewijs, dat deze menschen kannibalen waren; een ander de aanwezigheid in het dorp van verschillende uniform- en uitrustingstukken van Duitsche inboorlingentroepen. Met groot gevaar en onder bedreiging met ruwe tegenwerking van het opperhoofd in-