cautione solvere oportere primo venienti, utque ita, si tot esset in haereditate, quot legato continebatur, id etiam solvere teneretur haeres. Atque adeo in thesi plurimi Senatores opinabantur ea de re inquirendum esse, sed in hypothesi constabat, dat Commissarissen van de rol aan den erfgenaam al hadden verleent mandament poenaal tegen de executie, die den legataris in solidum dreef. Atque ita 7 Mart. 1711 consultius visum est, de gijselinge af te doen nopende alle de andere pointen, en dit point vooralsnog te houden in advys.
In hac causa, et saepe alias, Senatus eodem die censuit, dat een gegijselde, die uyt een accord gegijselt wort, uyt het selve ook iets te praetenderen hebbende, hetselve niet vermag te doen bij een praesentatie en een accrochement, maar dat hij ook geobligeert is te gijselen, en de voldoeninge op dat praetext niet kan ontgaan.
714. Titii pictura 25 Apr. 1702 Leidae executioni dabatur. Socrus Titii se executioni opposuit, ajens suam esse picturam, a se emptam, et Titio solutam 27 Maj. 1701, allata in hanc rem apocha. Victor fraudem arguebat. Judices Leidenses pro victa judicarunt cum expensis 27 Jun. 1705. Curia 4 Oct. 1708 eam sententiam rescidit, dummodo socrus, quae jam e vivis excesserat, jurejurando affirmaret emptionem et solutionem pretii, et diem apochae non esse praelatum. Senatus 10 Mart. 1711 rescissa Curiae sententia, Leidensium probavit, quia plurimis testimoniis, iisque juratis, evincebatur, ipsam socrum aliquoties post 27 Maj. 170J narrasse, illam picturam non suam, sed generi sui esse. Ut taceam de plurimis praesumptionibus contra ipsam apocham. Hoe unum quibusdam Senatoribus, mihique ob¬
stabat, dat die verklaringen, die de quitancie dan renverseerden, niet waren belegt in forma probanti, quod, ne fieret, alüs displicuit, om de geringheit van de saak, en omdat de partije daar selve niet op had geurgeert. Quod utrumque nihü est. Aüoquin res videbatur satis manifesta, ne quid dicam adhuc de conjunctione et turpitudine personarum, quas inter fraus arguebatur.
715. Judaea, cum Judaeo nuptias contractura, secundum pacta dotalia, quae ipsi ketuba vocant, attuüt dotem 8200 flor. et paciscitur, seclusa bonorum et lucri damnique communione, hanc dotem separatim esse habendam a rationibus mariti, et mortuo marito ad se reversuram cum hypotheca et jure praelationis. Judaeus factus dnopoc, primum 1657 et deinde rursus 1663. Judaea contra mariti creditores contendit, dat sij sou werden verklaart creditrice van haar mans boedel ter somme van f 8200 en met deselve gepraefeert voor haar mans crediteuren. Commissarii bonorum cnrópuiv Amsterdammenses 2 Sept. 1688 et scabini 14 Jan. 1689 contra Judaeam pronuntiant. Sed pro Judaea Curia 25 Maj. 1703. Negari nequit, quin haec vera dos sit, quam sibi salvam reddi stipulata est Judaea. Utque adeo hic obtineri possint ea, quae de jure dotium disputavimus Comm. Jur. HoU.... Sed vero mariti creditores: quamvis haec pacta jam intercesserint 2 Febr. 1650, sequutas tarnen esse nuptias ex praescripto legum, quibus nos utimur, certe sequutas non esse ante diropiav Judaei, post diropiav vero, 29 Maj. 1695 atque adeo 45 annis post pacta dotalia, in fraudem creditorum nuptias has coram magistratu Amsterdamm. esse celebratas (et constabat tune demum celebratas fuisse) atque ita ex his nihü praecipuum habere Judaeam,
392