Vrouwenmacht

  • Kopieer en plak deze bronvermelding in je document

Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar

i85

I zeide nooit iets van wat er in haar omging. Eerst I als het uit was, haalde ze diep adem, alsof ze uit I een betoovering werd verlost, de kleur kwam weer I op haar wangen terug en gaf haar gelaat een mooie I uitdrukking. Elise en ik konden dan naar haar ■ kijken en een blik wisselen, zonder dat ze dit beI merkte. Op enkele woorden van mij, kon ze soms I alleen fluisteren:

„Het is zoo vreemd."

Karl Bohrn hield bijzonder veel van mijn dochtertje I en tusschen hen beiden ontstond een soort van opgewekte vriendschap, daar hij „den galanten ridder" 1 speelde en zij ervan genoot, niet als kind te worden I behandeld. Hij trachtte eens haar te bewegen, een I piano als geschenk van hem aan te nemen. Maar zij 1 sloeg dit af, zonder een reden hiervoor op te geven. I Ik, van mijn kant, deed alles, om haar te overtuigen, | dat dit in geen enkel opzicht iets kwetsends voor I mij inhield of dat ik daar ook maar iets tegen zou I hebben. Maar zij bleef bij haar weigering. En toen I ik er haar tenslotte zelf een gaf, genoot ze dubbel, 1 omdat ze had gewacht, tot ze er een van mij kon I krijgen. Dit alles zal vreemden ongeloofehjk klinken, 1 maar toch is het zoo. Zij betooverde mij ongemerkt I door haar teederheid; en zonder dat zij het wist, was I zij het, die de overwinning behaalde op het laatste I overblijfsel van mijn eigen natuur, die trachtte te 1 leven en zich te ontwikkelen terwille van zich zelve. I Het was mijn kind, dat ten slotte mijn eerste en