XLI. MAURICLA
DER WAS NE KIEËR EN MADAM, die peisde da ze schuën was, moar ze was effenaf te lulek om te helpen donderen en ze was doarbij nog e ghiel huveerdig stuk. Ze hou e kèndjen, en da kèndjen heette Mauricia. 't Was toch zuk en broaf en schuën kèndje... Rechtuit gezeed, 't was 't schuënste kèndje va ghiel de wereld. Da zei elk. Da kèndjen hou e schuë wit schoapken en da hou altijd e streksken oan gelijk heur klieëke was. As ze den azu mee makanderen speelden, da was toch zu schuën om zien! Ge zou ze gestolen hên, alle twee!
Op 'ne zekere kieër was Mauricia op den zolder en ze huërde, da heur mama mee iemand over heur oan 't spreke was, en ze was toch zu benaad 1 Want ge zult goan huëren 1 Ge moet weten, heur mama was bezig mee heur >tolet« te moaken op en koamer, die doar zust onder was, en swenst da ze veur de spiegel stond, was den duvel doarin verschenen in de gedoante van en gruëte, gruëte luleke spinnekop.
»Madam,« zei tje; alla, de spinnekop zei da; >ge denkt da che schuën zijtl Maar ge zijt de lulekste vra va ghiel de wereld. Moar aze kik wil,